نتیحه یک تحقیق تازه؛ کشاورزی تهدیدی برای تنوع گیاهی - کهن پارس

یک تحقیق تازه نشان می دهد تنوع گیاهی در زمین های کشاورزی متروکه که سال ها است رها شده اند، در مقایسه با زمین های بکر و دست نخورده همچنان ناقص است و به شرایط اولیه بازنگشته است.

به نقل از تارنمای اخبار علمی سایتک، گروهی از محققان به رهبری مرکز تحقیقات تنوع زیستی یکپارچه آلمان، دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه مارتین لوتر هاله - ویتنبرگ و مرکز تحقیقات محیطی هلمولتز نشان داده اند کشاورزی یک اختلال بزرگ برای اکوسیستم ها محسوب می گردد. احیای زمین هایی که قبلا مزارع کشاورزی بوده اند، به حالت اول ممکن است زمان زیادی طول بکشد. با این حال، بدون مداخلات فعال، احیای این زمین ها می تواند زمان بسیار زیادی طول بکشد و اغلب ناقص است.

این مطالعه که در مجله اکولوژی منتشر شده، فرایند بازیابی مزارع های متروکه کشاورزی را در مقیاس های مختلف روشن می نماید و مداخلاتی را که می تواند به بهبود تنوع زیستی یاری کند، نشان می دهد.

استفاده از زمین مانند تبدیل زیستگاه های طبیعی به مزارع کشاورزی مهم ترین عامل نابودی تنوع زیستی در سراسر دنیا است. با این حال، ممکن است چنین فرض گردد که در صورتی که زمان کافی فراهم گردد، حذف اختلالات عمده انسانی، امکان بازیابی تنوع زیستی را فراهم می نماید. براساس هدف دوم چارچوب دنیای تنوع زیستی کنوانسیون سازمان ملل در خصوص تنوع زیستی (CBD) که اخیراً تصویب شد، دستکم 30 درصد از زمین های تخریب شده، آب های داخلی و اکوسیستم های ساحلی و دریایی باید تا سال 2030 تحت احیا و بازسازی موثر قرار گیرند.

برای درک بهتر فرآیند بازیابی در مزارع متروکه کشاورزی، محققان بازیابی تنوع زیستی و ترکیب گونه ها را در 17 مرتع معتدل در مینه سوتا آمریکا میزان گیری کردند. این مراتع شخم زده شده و برای کشاورزی مورد استفاده قرار گرفتند، اما مزارع مختلفی بین سال های 1927 تا 2015 رها شدند، تا جایگزینی طبیعی و احیای پوشش گیاهی بدنبال آن انجام گردد. محققان این زمین های متروکه را با زمین هایی که هرگز شخم زده نشده بودند مقایسه کردند. این زمین های دست نخورده به عنوان مرجع اکوسیستم های طبیعی درنظر گرفته شدند.

اما لادوکر نویسنده اول این پژوهش گفت: آنچه که می خواستیم بدانیم این بود که اگر مراتع به حال خود رها شوند، بازگشت تنوع زیستی آن ها با چه سرعتی و در چه حدی انجام خواهد شد. درک این فرآیند می تواند شناختی از اینکه چگونه می توان به احیای این زمین ها یاری کرد و این فرایند را تسریع کرد، به ما بدهد.

محققان دریافتند حتی پس از 80 سال، مزارع متروکه در مقایسه با زمین هایی که هرگز شخم زده نشده اند، به شرایط اولیه خود بازنگشته اند. تعداد گونه های زیستی مختلف در مزارع قدیمی در مقایسه با زمین های بکر و دست نخورده 65 درصد بود. علاوه بر این، انواع گونه های گیاهی در این زمین ها، با گذشت زمان احیا شدند، اما نه به طور کامل.

این زمین ها ابتدا، زیستگاه بسیاری از گونه های علف های هرز و مقاوم شدند. پس از مدتی، بسیاری از گونه های خاص زمین های بکر در آنجا ساکن شدند و با گذشت زمان بیشتر شدند. با این حال، در کل مطالعه، 63 گونه بومی خاص زمین های بکر وجود داشت و مزارع قدیمی بازیابی شده علف های هرز بیشتری داشتند.

محققان در این مطالعه تمرکز خود را بر احیای مزارع قدیمی بدون هیچ گونه کوشش فعالی برای یاری به این فرایند، معطوف کردند. با استفاده از این اطلاعات، می توان اقدامات بازیابی را برای یاری به احیای بهتر این اکوسیستم ها طراحی کرد.

استن هارپول یکی از نویسندگان این تحقیق می گوید: با نگاه دقیق به بازیابی ترکیب گونه های زیستی در مقیاس های مختلف، می توانیم در خصوص اینکه چه گونه هایی را می توان در این فرایند هدف گذاری کرد و چگونه می توان به احیای بهتر این اکوسیستم ها یاری کرد، ایده بهتری بدست آوریم. اقدامات خاص بازیابی می تواند شامل بذرپاشی یا کاشت گونه هایی باشد که می دانیم بخشی از ترکیب زمین های در حال احیا نیستند، همراه با مدیریت گونه های های بیگانه برای کاهش رقابت با گونه های بومی.