مذاکره مفصل درباره نقش امریکا در سوریه - کهن پارس

دانفورد همچنین قاطعانه از ادامه حضور نیروهای امریکایی در منطقه التنف در نزدیکی مرز اردن دفاع کرد. ملک عبدالله پادشاه اردن هم در ملاقات اخیر خود با پمپئو بر این نکته تأکید نموده و گفته بود که نیروهای امریکایی هرچقدر طولانی تر در التنف بمانند اردن در مقابل خطر گسترش منازعات سوریه به داخل مرزهایش، امن تر خواهد بود. ترامپ از اینکه طرح دو تا چهار هفته ای در حال پیگیری و انجام بود، ابراز خرسندی کرد، هرچند که هنوز انتظار داشت نتایج اجرای این طرح در مدت دو هفته حاصل گردد که قطعاً قابل تحقق نبود. رئیس جمهوری راضی به نظر می رسید ولی این رضایت مانع از این نشد که او یک گریز طولانی به دوران حضور متیس در وزارت دفاع و ناکامی او در کسب پیروزی در افغانستان و سوریه نزند. ترامپ سپس گفت؛ واقعاً تعجب می کنم که چرا ما پس از جنگیدن در شبه جزیره کره در دهه 1950، هنوز هم در آنجا حضور نظامی داریم. وی همچنین از آنچه که مفت خوری و ناسپاسی متحدان متعدد امریکا در نقاط مختلف دنیا خواند، انتقاد کرد. فقط برای ثبت در تاریخ می گویم که من چندین بار درباره این موضوعات از جمله سابقه تاریخی تقسیم موقت شبه جزیره کره در 1945، ظهور کیم ایل سانگ، جنگ کره و اهمیت آن در دوران جنگ سرد - مطمئنم شما از این مطالب تاریخی آگاهید - با ترامپ صحبت کردم اما روشن است که هیچ یک از این حرف ها تأثیری نداشته است. ما بارها شاهد این چرخه باطل بودیم و نتیجه آن هم همواره یکسان بوده است. انگار هر چند روز یک بار کسی ناخواسته و سهواً در جایی دکمه ای را فشار می داد و ترامپ حرف های خود در خصوص موضوعات مشابه تکرار می کرد. گویی بخشی از یک فیلم را چند بار می بینید و دوباره از اول...

دانفورد در ارائه گزارش به ترامپ بخوبی خودش را نشان داد و از توانایی هایش دفاع کرد و من هم در حین ارائه گزارش وی کمترین مداخله را کردم، چرا که تصورم بر این بود که برای تنوع هم شده بهتر است ترامپ از زبان کسان دیگری هم شرایط مان را در سوریه بشنود. مسئولان دیگری نیز هنگام ارائه گزارش در دفتر رئیس جمهوری حضور داشتند (پنس، شاناهان، کتس، هاسپل، منوچین، سولیوان و چند نفر دیگر) که عمدتاً ساکت بودند و فقط گوش می دادند. این طولانی ترین گفت و گویی بود که من میان دانفورد و ترامپ شاهد بودم که برای اولین بار بدون حضور متیس انجام می شد. دانفورد بخوبی از عهده کار برآمد و من داشتم فکر می کردم که چقدر شرایط متفاوت می شد اگر متیس به جای اینکه فقط به عنوان یک ژنرال پنج ستاره عمل کند و به ژنرال های چهار ستاره دستور دهد و محدودشان کند، به عنوان یک وزیر دفاع واقعی دستگاه عظیم پنتاگون را بدرستی مدیریت می کرد. تماشای عملکرد خوب دانفورد باعث شد در ذهنم به این فکر کنم که شاید در پشت قانون ممنوعیت تصدی وزارت دفاع توسط ژنرال های سابق حکمتی نهفته باشد. البته این حکمت پنهان نگرانی از کودتای نظامی نیست، بلکه به این دلیل است که نه بخش نظامی و نه بخش غیرنظامی پنتاگون زمانی که رهبری هر دو بخش در دست نظامیان بوده، اصلاً خوب عمل ننموده اند. نقش گسترده تر و سیاسی وزیر دفاع باعث می گردد که انتخاب یک ژنرال سابق برای این سمت انتخاب خوبی نباشد و فردی مثل متیس پس از رسیدن به این سمت همه هم و غم خود را معطوف نظارت بر کار دانفورد رئیس ستاد مشترک ارتش و سایر فرماندهان ستادی می کرد که در واقع آنها اصلاً نیازی به نظارت نظامی بیشتر نداشتند. همچنین تعیین بود که متیس در جلسات مختلفی که از جمله در اتاق بیضی و در اتاق شرایط برگزار می شد، از توانایی لازم برای اقناع دیگران و ترغیب آنها به همراهی و انجام یک کار خاص برخوردار نبود. شاید او به خاطر همراه داشتن نسخه ای از کتاب مشهور تأملات نوشته مارکوس آئورلیوس در میدان های نبرد، برای خود شهرتی به عنوان فیلسوف جنگجو کسب نموده باشد ولی مطمئناً مذاکره نماینده خوبی نبود (مارکوس آئورلیوس زاده 121 و درگذشته سال 180 میلادی از امپراطوران عظیم و یکی از پنج امپراطور خوب روم بود که یک فیلسوف رواقی نیز محسوب می شد. وی نقش برجسته ای در آخرین دوره جنگ های روم علیه پارت ها داشت و کتاب تأملات را در فاصله سال های 170 تا 180 میلادی در حالی که روم درگیر جنگ بود، تألیف کرد.)

همه مذاکرات ما درباره نقش امریکا در سوریه با اشتیاق وافر ترامپ به گفت و گو با بشار اسد درباره گروگان های امریکا، پیچیده و سخت می شد. من و پمپئو در این موضوع هم نظر بودیم که تماس با اسد کاری نامطلوب و بد است. خوشبختانه خود سوریه ترامپ را از عواقب بد این کار نجات داد وقتی که مقامات آن کشور حتی حاضر نشدند با پمپئو درباره گروگان ها مذاکره نمایند. ، ایران