رفتارهای ناخوشایندی که همسفران را می آزارد (قسمت اول) - کهن پارس

آیا شما هم به همه آدم ها مشکوک هستید یا به قدری غرق دنیای دیجیتال شدید که بدون اینترنت نمی توانید زندگی کنید؟ شاید بعضی از عادت های رفتاری زیر که در حین مسافرت از عده ای سر می زند به طرز آزارنده ای برای شما هم آشنا باشد. شاید آن ها را در همسفرهای تان مشاهده کردید یا شاید هم.... شما کدام یکی از عادت های زیر را دارید؟

جیسون؛ نمایش قدرت در هواپیما

جیسون جایگاه خود را با وسواس زیر و رو می نماید و روکش پلی استر نقش دار آن را خوب وارسی می نماید و بعد از همه این ها، روی جایگاه می نشیند و در آن فرو می رود. او با جایگاه های وسط هواپیما یک رابطه دو سویه دارد؛ از یک طرف، از این که مانعی بین او و کناردستی هایش فاصله بیندازد، متنفر است و از طرف دیگر، از این که دلیلی برای تنفر داشته باشد، به شدت لذت می برد. از نظر فردی مانند جیسون که به امور نظامی علاقمند است، مسافرت با پرواز شماره 115 بریتیش ایرویز از فرودگاه هیترو لندن به فرودگاه جان اف کندی نیویورک، حکم یک بازی جنگی را دارد؛ یک نبرد اراده، یک نمایش ماهرانه از استراتژی، استقامت و اثبات رجحان مردان.

جیسون، با فشردن آرنج هایش روی دسته های دو طرف جایگاه و محکم گرفتن انتهای آن، گویی کوشش می نماید که اردوگاه نظامی خود را برپا کند. او از تاکتیک های دفاعی در شمال (بالای کمر) استفاده می نماید؛ ولی پاهایش حالت تهاجمی به خود گرفته اند. حالا که دو طرف او دو دانشجوی دختر نشسته اند، برای این که به زن ها بفهماند رئیس این ردیف از جایگاه ها کیست، انجام این کارها ضروری است. در همین حین که به این موضوع فکر می نماید، دندان هایش را محکم روی هم فشار می دهد.

او، هنر جنگ اثر سان تیو را به خاطر می آورد که در آن نوشته شده بود:

هنر متعالی جنگ، به زانو در آوردن دشمن بدون مبارزه است.

او، تا جایی که جایگاه اجازه می دهد، زانوهایش را از هم باز می نماید، طوری که رقبایش مجبور می شوند کمی خود را جمع نمایند و یکی به طرف پنجره و دیگری به طرف راهرو بنشینند. جسیون به سرعت آرنجش را کمی بیشتر روی دسته های جایگاه باز می نماید تا در قلمرویی که ادعای آن را دارد، باشکوه و جبروت بیشتری حکم براند. زانوهایش به شکل حرف انگلیسی V، نماد پیروزی، درآمده اند و وقتی که چرخ دستی خدمه هواپیما با زانوی دختر روی جایگاه کنار راهرو برخورد می نماید، او سرش را به نشانه رضایت تکان می دهد. جیسون می داند که نمایش قدرتش خیلی طولانی شد، ولی رم که یک شبه فتح نشد.

کنراد؛ اعتیاد به پیش بینی های آب و هوایی

کنراد، در حالی که پوزخندی رضایتمندانه به لب دارد، روی جایگاه خیزران در اتاق ناهارخوری هتل و در کنار انبوهی از فنجان های چای و به جامانده صبحانه می نشیند و با مسروری اعلام می نماید:

لندن صبح نکبت آوری دارد. هوای امروز آنجا، 11 درجه سانتی گراد با 87 درصد رطوبت و 70 درصد احتمال بارش باران تا ساعت 3 بعدازظهر. سرعت باد 21 مایل در ساعت از سمت شمال شرقی. شرایط هوا در ورچستر از این هم بدتر است!

تابیتا، همسر کنراد، با خونسردی به حرف های او گوش می دهد و عکس العملی نشان نمی دهد و او ادامه می دهد:

اما اینجا در لیسبون، صبح را خیلی امیدوارانه آغاز کردیم. AccuWeather که اینطور می گوید و به نظر من، پیش بینی های آن خیلی قابل اعتمادتر از Met Office یا Channel Weather است. حقیقتا، صبح خوبی در لیسبون داریم.

تابیتا، همینطور که ماست صبحانه اش را با یک قاشق استیل ضد زنگ و مقرون به صرفه قیمت هم می زند، جواب می دهد:

می دانم، چون همین الان داشتم از پنجره بیرون را نگاه می کردم.

کنراد توجهی به حرف او نکرد؛ همچنان با یک لبخند که گوشه لبانش نقش بسته بود، به گوشی سامسونگش خیره ماند و ادامه داد:

صفر درصد احتمال بارندگی، فاصله دید 12.9 کیلومتر، فشار هوا 1016 هکتوپاسکال و حداکثر دمای هوا 26 درجه سانتی گراد.

ولی ناگهان چهره اش در هم فرو رفت:

انگار دوشنبه روز خوبی در ورچستر است. ولی برای لیسبون باد شدیدی پیش بینی می نمایند. این اصلا خوب نیست. اصلا خوب نیست. زود باش، تابیتا. من گرسنه نیستم. باید تا می توانیم از این هوای خوب لذت ببریم.

آن ها با هم از هتل خارج می شوند تا زیر نور آفتابی که همه جا را روشن نموده است، قدم بزنند. کنراد همین طور که با سرعت قدم برمی دارد، دوباره به گوشی همراهش خیره می گردد. با خودش تکرار می نماید صفر درصد احتمال بارندگی، فاصله دید 12.9 کیلومتر، فشار هوا 1016 هکتوپاسکال و حداکثر دمای هوا 26 درجه سانتی گراد.

جرالد؛ مشکوک به زمین و زمان

جرالد با اخم به جایگاه عقب تاکسی نگاه می نماید و می گوید:

کرایه ما تا رستوران فقط 120 کرون می گردد.

مارجوری، همسرش، کیفش را محکم بغل می نماید و خود را برای یک درگیری اجتناب ناپذیر آماده می نماید و پاسخ می دهد:

ولی عزیزم، ما از راننده خواستیم تا ما را به یک صرافی ببرد. تازه، 10 کرون فقط یک پوند است.

جرالد، توجهی به همسرش نمی نماید، دهانش را به گوش راننده نزدیک می نماید و بعد از این که سعی کرد با زبان بدن (گردن افراشته، سینه های ستبر و ابروهای بالا انداخته) به او بفهماند که نمی تواند سر او کلاه بگذارد، از راننده پرسید:

چرا راه طولانی تر را انتخاب کردی؟

مارجوری نمی تواند این چهره من احمق نیستم جرالد را تحمل کند. او این چهره را کمی پیش از این در رستوران هم دیده بود؛ همان وقتی که جرالد از پیشخدمت رستوران خواسته بود که از میان گزینه های منو، یکی را به او پیشنهاد کند و بعد، در واکنش به پیشنهاد او با لحن خاصی گفته بود:

ماهی های روز شما تازه هستند؟ یا این که فقط برای این که از شر ماهی های مانده خودتان خلاص بشوید، به آن ها می گویید پیشنهاد ویژه سرآشپز؟

حالا، اینجا در استکهلم، مارجوری امیدوار بود که جرالد حداقل به سوئدی ها اعتماد کند و شک و تردیدهایش را کنار بگذارد و فقط از تعطیلاتش لذت ببرد. سفری که به مراکش داشتند، چیزی کمتر از یک کابوس نبود. او از یادآوری برخورد بی ادبانه جرالد با پیشخدمت های هتل ناراحت می شد. جرالد در مراکش نوشیدنی هایی که هتل برای خوشامدگویی تدارک دیده بود، پس زده بود و سر پیشخدمت بیچاره داد زده بود که ما چای نعنا سفارش ندادیم و هیچ پولی هم به خاطر آن نمی دهیم.

مارجوری در تمام مدتی که در استکهلم بودند، سعی می کرد جرالد را راضی کند که راننده تاکسی، آدم صادقی به نظر می رسید، هزینه ورودی برای مسجد عادلانه بود و کسی به آب میوه های او آب اضافه ننموده است. او همانطور که از تاکسی پیاده می شد، برای جرالد شرح می داد که اگر نتواند به سوئدی ها اعتماد کند، به هیچ کس دیگری هم اعتماد نمی نماید. مارجوری تصمیم گرفته بود که دیگر با جرالد به مسافرت نرود. شاید داشت به همسفر دیگری را فکر می کرد.

خاویر؛ بدون اینترنت هرگز

خاویر، با زور و فشار راه خودش را به سمت پیشخوان کافه باز می نماید و جلو می رود، به طرز خشنی یک زوج جوان را که برای ماه عسل به آنجا آمده اند را به یک طرف هل می دهد و یک چتر کوچک کاغذی و صورتی رنگ را روی زمین می اندازد. مک بوک خودش را روی پیشخوان که از چوب خیزران است می گذارد و می پرسد:

رمز وای فای اینجا، 5monkeynuts با S کوچک است که پنج آن با عدد نوشته می گردد؟

کارمندی که پشت پیشخوان ایستاده بود در سکوت کامل به خاویر خیره ماند و پس از چند لحظه، کوشش کرد تا با حفظ خونسردی خود، نوشیدنی زنجبیلی یکی از مشتری ها را داخل یک پوست نارگیل بریزد. خاویر نگاهی به گردشگران مسروری انداخت که دورتادور این کافه کوچک ساحلی در حال گفتن و خندیدن بودند و گفت:

اگر می دانستم شرایط زیرساخت های مخابراتی و اینترنت در اینجا تا این حد ناامیدنماینده است هیچ وقت اینجا نمی آمدم.

درختان نخل به آرامی همراه با نسیم تکان می خوردند و آب های اقیانوس، ماسه های نرم و سفید ساحل را نوازش می کردند. خاویر، اسکایپش را نزدیک دهانش گرفت و فریاد زد: آیشا؟ صدایم را می شنوی؟ و هیچ جوابی نشنید. او، مک بوکش را دستش گرفته بود و همین طور در ساحل راه می رفت و دنبال آنتن وای فای می گشت. وقتی از تقلاهای بی فایده خسته شد، دوباره به سمت پیشخوان رفت و این بار با چهره ای که از عصبانیت قرمز شده بود سر پیشخدمت داد زد:

چند بار بپرسم؟ رمز اینترنت این جا MONKEYNUTS است یا نه؟

توبی؛ یک چهل و اندی ساله بی حوصله در جشنواره

توبی با اصرار به همسرش می گوید نگران نباش، من فقط دارم می روم به کافه و مسرور از بهانه ای که تراشید تا از بند و بساط پیک نیکی که در این زمین کثیف و خاکی برپا کردند فاصله بگیرد، خودش را از همسرش و بقیه دوستان جدا می نماید و وقتی که به مقدار کافی از جمعیت دور شد، خنده از لبانش محو می گردد.

توبی نفسش را با فشار بیرون می دهد. حقیقت این است که او به یک استراحت کامل نیاز دارد. آیا همواره همین قدر آدم در جشنواره ها شرکت می نمایند؟ توبی اصلا یادش نمی آید که ریدینگ در گذشته و در دهه 90 این شکلی بود.

او معتقد است که پیش از اختراع فیسبوک و اینستاگرام انسان ها در شرایطی آرام پا به دهه های میانی عمرشان می گذاشتند و هیچ کس دغدغه ای این را نداشت که چه برنامه ای برای آخر هفته اش بریزد. ولی حالا، برای این که به همه بفهمانی که تو هنوز جوان و پرانرژی هستی، باید تابستان ها حداقل در یک جشنواره موسیقی شرکت کنی. حالا هم توبی به همین دلیل به اینجا آمده است؛ ولی هزینه های این جا کمرشکن است و دو برابر یک سفر یک هفته ای به پاگلیا برای او تمام می گردد.

او در ابتدای کار فریب ظاهر اینجا را خورد. عصر آدینه اینجا مانند یک سرزمین عجایب بود که پر بود از زوج هایی که بچه های شان را رها گذاشته بودند، بچه هایی که با پاهای برهنه به این طرف و آن طرف می دویدند و هیولاهای کوچکی که با گل آراسته شده بودند. ولی با تاریک شدن هوا، صحنه به طور کلی تغییر کرد و تبدیل به میدان نبردی شد که در آن پدرها و مادرها به سختی کوشش می کردند تا کالسکه های بچه ها شان را از میان خیل جمعیت به جلو برانند.

او ابتدا از فکر پیتزاهای خوشمزه ای که در اینجا سرو می شوند، شکوه و لذت شعر و آرامش یوگا در چادرهایی که در میدان ورزش برپا شدن بودند، به وجد می آمد. اما حداقل یک ساعت برای سرو پیتزا صبر نمایند. فکر برگزاری جلسه های شعرخوانی در ساعت دوی بعدازظهر کمی استرس آور و بیش از حد پرجنجال است و هوای داخل چادرها هم خیلی گرم است.

توبی باز هم آهی از ته دل می کشد. 45 دقیقه طول کشید که تا در کافه بالاخره نوبت او برسد و سفارشش را آماده نمایند و همین زمان برای او کافی بود تا چند دقیقه ای را تنها و دور از جمعیت به سر ببرد. توبی به هر حال همواره به این جشنواره می آید؛ حتی اگر دو برابر یک سفر یک هفته ای به پاگلیا برای او تمام بگردد.