خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس؛ تکلیف و بلاتکلیفی - کهن پارس

آرمن ساروخانیان ، با نزدیک شدن به خاتمه لیگ نوزدهم یک بار دیگر بحث خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس مطرح شده است. وزارت ورزش در سال های گذشته هم تصمیم داشت این دو باشگاه پرطرفدار را واگذار کند و از دردسرهای آنها خلاص گردد، ولی هر بار این پروژه ناکام ماند. تجارب ناموفق قبلی دلیلی است تا این بار هم کسی به خصوصی شدن این دو باشگاه امید زیادی نداشته باشد، ولی داوری، مسئول کمیته خصوصی سازی برای نشان دادن جدیت این پروژه تاکید نمود که خصوصی سازی یک تکلیف است و این تکلیف قانونی ابلاغ شده و مقام عالی وزارت هم دستور داده و کارهای آن خوب پیش می رود.

تکلیف شدن این پروژه اما قرار نیست چیزی از پیچیدگی های آن کم کند. خصوصی سازی یک پروژه چندوجهی است که وجه مالی آن در شرایط فعلی اهمیت بیشتری دارد و با احکام و دستورات اداری نمی توان گره آن را باز کرد. ادعای مشترکی که در خاتمه جلسات کمیته خصوصی سازی مطرح می گردد این است که اوضاع خوب پیش رفته است. از این جمله می توان به مصاحبه کوتاه نیکخو، نماینده تام الاختیار باشگاه استقلال اشاره نمود. با این حال هیچکدام از این حرف ها کافی نیست تا خیال طرفداران راحت گردد.

خصوصی سازی دو باشگاهی که تخمین زده می گردد هرکدام بیش از 20 میلیون طرفدار داشته باشند با واگذاری یک پروژه عمرانی یا خصوصی سازی یک مجموعه دولتی تفاوت زیادی دارد و نمی توان آن را با سکوت خبری پیش برد. با مشکلاتی که این دو باشگاه در ماه های گذشته پشت سر گذاشته اند، سوالات متعددی به ذهن می رسد که قبل از حرکت به سمت خصوصی سازی بهتر است پاسخ آنها معین گردد. این ابهامات همان گره هایی است که پرونده خصوصی سازی را در این سال ها بلاتکلیف گذاشته و اجازه نداده از حد حرف فراتر برود. به سوالات برسیم:

1-بزرگترین بحران این دو باشگاه بدهی های داخلی و خارجی آنهاست. از طرف دیگر شرایط دارایی های آنها مثل امکانات تمرینی و زیرساخت ها نامعین است. در این شرایط ارزش گذاری این دو باشگاه چگونه صورت می گیرد و آیا پرداخت بدهی ها به عهده مالک جدید احتمالی خواهد بود؟

2-شکایات و بدهی ها از این دو باشگاه به اوج رسیده و این سوال به ذهن می رسد که آیا ارزش این برندها همچنان بیشتر از بدهی هاست؟ اگر چنین است چرا بحث انحلال دو باشگاه و آغاز فعالیت با نامی جدید (که قطعا با واکنش نهادهای بین المللی فوتبال روبرو خواهد شد) مطرح شده است؟

3-استقلال و پرسپولیس مثل سایر باشگاه های لیگ فزونی از منابع درآمدزایی معمول فوتبال بی بهره اند و مجموعه هایی زیان ده محسوب می شوند. در این شرایط چه انگیزه ای برای سرمایه گذاری خریدار جدید و هزینه کردن سالانه حدود 100 میلیارد تومان باقی می ماند؟ برای تغییر این شرایط و تبدیل شدن این دو باشگاه به مجموعه هایی که بتوانند به سوددهی برسند، چه تمهیداتی در نظر گرفته شده و چقدر می توان روی یاری به تصویب قوانین جدید مثل حق پخش تلویزیونی برای تسهیل این انتقال حساب کرد؟

4-با واگذاری دو باشگاه به بخش خصوصی اختیار سیاست گذاری و تصمیم گیری هم کاملا به مالک جدید منتقل می گردد یا وزارت ورزش همچنان اختیار و مسئولیت مداخله خواهد داشت؟ انتخاب سرمربی، سیاست جابجایی و نتایج تیم موارد حساسی است که مدیران باشگاه را در برابر طرفداران جوابگو می نماید. شاید این مهمترین دلیلی است که واگذاری این دو باشگاه را در این سال ها به تاخیر انداخته است. با اولین بحران نتیجه گیری جوابگویی با چه کسی خواهد بود و وزارت ورزش در برابر اعتراض طرفداران بی تفاوت خواهد ماند یا اجازه مداخله خواهد داشت؟

بدون روشن شدن پاسخ این سوالات بعید است بخش خصوصی حاضر باشد برای سرمایه گذاری در این دو باشگاه پیشقدم گردد و خیال طرفداران هم در صورت انتقال مالکیت راحت نخواهد بود. شفافیت و صداقت بزرگترین گمشده مدیریت ناکارآمد دو باشگاه در سال های اخیر بوده و در این برهه حساس حق طرفداران است که در جریان جزئیات این انتقال باشند.